maart 30, 2014

Over prinsen en witte paarden

Nathalie Liefs Nathalie, Personal 2 Comments

Is het nu het feit dat ik nog geen foto’s kan maken door de verhuisrommel, of gewoon omdat mijn frustraties door al dat gesleur met dozen en zakken voorbij de essentie – een verrassende hoog aantal kilogram kleding en bodyproducten – zijn gaan borrelen. Ik heb er geen idee van, maar vandaag verschijnt hier alweer een persoonlijk post. Er moet mij iets van het hart. Remember mijn “Valentijns”post? De Prins op ’t Witte Paard bestaat niet.

Ik weet nog dat ik als klein meisje niets liever wou dan hem vinden, die prins met dat befaamde paard. In mijn zelfgeschreven Barbie-avonturen kwam hij zelfs als het ware met een ingebouwde Cupido GPS recht richting mijn lucky Barbie af. Al leek ’t Witte Paard dan wel verdacht veel op een roze cabrio, maar bon. Fantasie had ik toen in ieder geval genoeg. Net als enthousiasme, vertrouwen, hoop en naïviteit. Ik denk dat vandaag de dag enkel dat laatste nog overschiet.

Jaren later is er namelijk nog steeds geen wit paard/roze cabrio te bespeuren. Aan so called prinsen is er dan weer geen gebrek. Maar prinsen zijn niet altijd hun titel waardig, liefste lezer. Volgens de Van Dale hoort een prins dit te zijn:

Nu moet het wel zijn dat ik nog geen koningszoon of de echtgenoot van de regerende koningin ben tegengekomen, maar de prinsen die ik ontmoet blijken toch nooit totaal onschuldig en al zeker niet onwetend te zijn. Al beweren ze dat natuurlijk wel allemaal. Stuk voor stuk weten ze net perfect wat ze aan het doen zijn met mijn naïeve hartje, dat langzaam verdwijnt achter torenhoge muren. Ik ga niet zeggen dat ze mij kwaad doen, maar goed heb ik in ieder geval ook nog nooit meegemaakt.

Het vreemde is dat ik de prinsenlat juist heel hoog leg. En toch springen de meest lage figuren daar over zonder ik het door heb. Misschien toch dat befaamde jumpingpaard dan? Of misschien zoek ik verkeerd? Of misschien heb ik geen prins nodig, maar meer specifiek een sprookjessprins. Je weet wel, eentje die ook lief, grappig, diepzinnig en gewoon geweldig leuk is zonder dat vervelende kantje dat pas later komt bovendrijven en in de volksmond “ne klootzak” genoemd wordt die zich blijkbaar totaal niets aantrekt van dat naïeve hartje van mij. Mr Van Dale?

#dammit. De Prins op ’t Witte Paard bestaat niet. Heeft overigens nooit bestaan, en zal in geen geval ooit bestaan. Of ik moet mij natuurlijk geweldig hard vergissen want wie weet zien jullie mij binnenkort wel head over heels een verschrikkelijk verliefde persoonlijke post publiceren over een uiterst zeldzaam exemplaar, met of zonder paard, dat mij wel gelukkig maakt. Ergens diep vanbinnen blijft dat hoopvolle kleine meisje wel bestaan. Tot dan ga ik weer cynisch een volgende doos met 20 kg body butter de ladder opsleuren.

See ya,
Nathalie