I did it! #Antwerp10miles
Nog niet zo lang geleden was ik niet bepaald een running girl. Sterker nog, ik keek zelfs op tegen de 20 minuutjes in mijn fitness schema. Ik noemde mezelf semi-sportief maar achteraf bekeken was het vooral een gebrek aan motivatie dat mij ergens tegenhield. Die motivatie vond ik –net op tijd– onder de vorm van een doel: de ten miles.
Herinneren jullie nog de Vittel Time To Move challenge? Die press trip veranderde eigenlijk alles voor mij. Omdat ik toen ‘werkte’ naar dat uur lopen, ging het plots allemaal zoveel vlotter en merkte ik dat ik langzaamaan met meer enthousiasme de loopband ophuppelde. Ik heb cijfers nodig, prestatiedruk. En laat dat cijfertje 16 nu net zeer aantrekkelijk zijn.
Bij Move To Happiness hebben ze mij na de Vittel Run meteen overtuigd om de ten miles als nieuw doel te stellen. Ik kreeg elke week aangepaste schema’s en liep de laatste trainingen telkens bijna twee uur op de loopband. Uiteindelijk werd lopen voor mij een manier om alles even los te laten. Verstand op 0, oordopjes in en gaan. Ik start met Netflix, maar op een gegeven moment komt die runner’s high en moet ik gewoon Youtube aanzetten en mijn gedachten laten wegdrijven. Vergelijk het met de overzetboot naar Linkeroever, maar dan meer smooth.
En toen was het plots zondag 23 april. Zenuwen, enthousiasme. Je helemaal mee laten slepen door de drukte en dan dat startschot. Het was zwaar, dat wel. Zestien kilometer dwars door Antwerpen is niet voor pussies –al voelde ik mij wel heel even zo toen ik een helling moest opstappen, damn. Maar het gevoel wanneer je de autosnelweg aan het oprennen bent? Zalig! Bijna even gek als de verdomse Waaslandtunnel uitsukkelen. Noem het een ‘Eye of the Tiger’- gemixt met een Titanic ‘King Queen of the World’ momentje. Bon, voldoende euforie dus om je die vermoeide hamstrings even te doen vergeten.
Lieve #Antwerp10miles. Volgend jaar meeten we absoluut opnieuw. Inclusief sprintje. Minus tunnelgepruts. Nathalie over and out *drops mic*.