Over deadline-stress en suikerspinwolken

, 3 Comments

cottonBron foto: weheartit.com

In de wondere wereld van een beauty blogger is niet alles altijd even rooskleurig als de laatste nieuwe lipsticktint van Chanel of Dior. Sommige dingen zijn nu eenmaal even diep donkerrood als Diva van MAC –waarover later meer trouwens. Zo diep en donker dat ik er koppijn van krijg. En zo rood als bloed, zweet en tranen. Dat alles associeer ik de afgelopen weken met school. Ik weet het lieverds, ik heb niet altijd even vaak gepost de laatste tijd. Maar damn, afstuderen kan een ware marteling zijn.

Ik word bekogeld met deadlines, daarbovenop razen er momenteel miljoenen gedachten door mijn hoofd. Niet echt bevorderlijk voor mijn stressniveau. Al evenmin voor mijn humeur. Soms wil ik alle honderden pagina’s die ik al getypt heb en als ‘nog niet goed genoeg’ bestempeld zijn gewoon uit het raam gooien. Want hé, schrijven was –is begot!– altijd al mijn ding. Waarom opeens niet meer als het ‘corporate’ moet zijn? Mag het dan toch niet ietsjes sappiger ? Nee? Oh. Sec dan maar. En dat concept van ons evenement staat nog altijd niet op punt? Wel oké dan, nog maar eens herschrijven.

Maar het meest irritante is misschien wel dat deze marteling nu eenmaal part of the game is. Alles hoort blijkbaar niet meteen ‘goed’ te gaan. Het is een haat/liefde-verhouding. Ik zit in een soort van trance wanneer ik op een persconferentie de reputatie van een bedrijf moet redden en mij als één of andere ninja manoeuvreer tussen een vragenpelleton van aasgierende journalisten. Ik kan superblij worden wanneer in mijn hoofd elk verdomd detail van ons evenement, waar ik eerst niet eens aan gedacht had, perfect verloopt. Uiteindelijk draait het daar om. Om gepusht te worden tot over je limieten. Ik denk dat je alleen zo leert tot wat je in staat bent en zo echt iets waardevols kan creëren.

Dat inzicht kwam vrijdagavond op Blogosphere, zeg maar een event voor en door bloggers. Topics van de avond waren #affiliatemarketing #bloggen en #socialmedia. Voor mij niet alleen bloggerelateerd, maar ook helemaal schoolproof dus. En ik, die enkele momenten daarvoor nog die honderden pagina’s uit het raam wou gooien, belande op een suikerspinwolk. Alle sprekers, hoe divers ze ook waren, ademden stuk voor stuk communicatie uit. Ik luisterde, luisterde en luisterde. Een hele informatie-overload overviel me en begon heel voorzichtig door te dringen.

En zo zit ik om half 2 ’s nachts nog een blogpost te typen wanneer ik morgen eigenlijk vroeg op moet staan om alweer een deadline te halen. Maar hé, ik hou van communicatie. En ik heb het geluk dat ik een een virtueel suikerspinwolkje heb waar ik mij eens helemaal kan uitleven. Op z’n sappigst –sorry Mr Sec, tussen ons zal het helaas nooit werken.

Liefs

Nathalie