Het leed dat liefde heet

Maandagavond. 20u35. Het tijdstip dat half Vlaanderen schaamteloos voor het televisiescherm gekluisterd zit. Zichzelf versmachtend aan een oh zo romantisch ingekaderd maar ook best wel sec –want hallo, wetenschap?!– tafereel. Iedereen kijkt met de nodige oeh’s en aah’s uit naar hét moment waarop twee vreemden “ja” tegen elkaar zeggen. Eeuwige liefde in een voorgekauwd jasje.

Blind getrouwd roept ongetwijfeld heel wat reacties op. Ook bij mij, ja. Al ben ik er nog niet helemaal uit of die nu positief of negatief zijn. Eerst en vooral doet het mij verdomd single voelen. Natuurlijk droom ook ik weg bij het verhaal van Stijn en Nuria. Natuurlijk lijkt dit idealistische hedendaagse sprookje op het eerste zicht een zaligheid. Ik roep zelfs luid onder invloed van lichte groepsdruk dat ik me ook misschien eens moet inschrijven. Altijd klaar voor een avontuur! Toch? … Heel eerlijk? Ik voel tegelijkertijd ook een stomp tussen mijn ribben. Eentje die krampachtig de enthousiaste meeleef-vlinders verjaagt.

Liefde hoort in mijn ogen iets spontaan en oprecht te zijn. Niet iets dat je met een beetje wishful thinking kan creëren. Ik ben niet voor niks zo kritisch voor de mannelijke bevolking en hun intenties. En zeg nu zelf, hoe fake en georganiseerd is een huwelijk zonder te weten dat je effectief zielsveel van die persoon houdt? Maar dan echt echt. Want ja, dan hoort het er wel boenk op te zitten. Sterker nog, zonder te weten dat je ooit wel van die persoon zal houden? Dat vraagt vertrouwen –en een stevige borrel als je het mij vraagt.

Die toewijding is op televisie mooi om te zien, ik geef het toe. Maar hoe fout is het eigenlijk om je lot zomaar in de handen van wetenschappers en zogenaamde experten te gooien? Ik zie vier personen waarvan het lijkt dat ze hun laatste hoop op dit programma gezet hebben. En dan zwijg ik nog over sommige ouders die hun kind evengoed in de Koopjeskrant hadden gezet. Mogen we dan niet nog even ronddartelen en ons eigen geluk vinden? Of zijn we dan per sé gedoemd om in ons ongeluk te lopen omdat die match aan  net iets minder vinkjes voldoet?

Hoe gek het ook klinkt, ik kies bij nader inzien toch liever voor het echte avontuur dan voor een Blind Getrouwd-scenario. Want hoe daring die eerste glimp in een trouwzaal ook lijkt, voor je het weet ren je toch weer weg met die oh zo imperfecte cameraman.